รายละเอียดบทความ

ศิลาจารึกในประเทศไทยมีเป็นจำนวนมาก พบในภูมิภาคต่าง ๆ ทั่วประเทศไทย จารึกเหล่านั้นใช้รูปแบบอักษรและภาษาหลายอย่างด้วยกัน มีทั้งจารึกที่ใช้รูปอักษรและภาษาเดียวกันตลอดทั้งหลักจารึก และมีที่ใช้รูปอักษรภาษาปะปนกันโดยใช้รูปอักษรแบบเดียวกันมีสองภาษาบ้าง รูปอักษรสองแบบปนกันในภาษาเดียวบ้าง ลักษณะการใช้รูปอักษรภาษาปะปนกันอย่างนี้เริ่มปรากฏครั้งแรกเมื่อพุทธศตวรรษที่ 12 มีหลักฐานปรากฏในจารึกเขารัง พุทธศักราช 1182 พบที่จังหวัดปราจีนบุรี จารึกด้วยอักษรปัลลวะ สองบรรทัดแรกเป็นภาษาสันสกฤต บรรทัดที่ 3 - 33 เป็นภาษาเขมร จารึกบ่ออีกาพุทธศักราช 1411 พบที่จังหวัดนครราชสีมา จารึกด้วยอักษรขอมโบราณ ด้านที่ 1 และด้านที่ 2 บรรทัดที่ 1 - 12 เป็นภาษาสันสกฤต บรรทัดที่ 13 - 17 เป็นภาษาเขมร จารึกสร้างเทวรูปพุทธศักราช 1682 ไม่ปรากฏหลักฐานว่าพบที่ใด จารึกด้วยอักษรขอม ด้านที่ 1 บรรทัดที่ 1 - 12 เป็นภาษาสันสกฤต บรรทัดที่ 13 - 30 และด้านที่ 2 - 3 จารึกเป็นภาษาเขมร เป็นต้น

ศิลปากร
ปีที่ 31 ฉบับที่ 1 มีนาคม-เมษายน  พ.ศ. 2530